Po dwóch milionach sprzedanych płyt i kilku nominacjach do nagrody Grammy Stacey Kent po raz pierwszy w swojej karierze zdecydowała się na nagranie albumu z orkiestrą. Sześćdziesięcioro muzyków (58-osobowa orkiestra, saksofonista Jim Tomlinson – aranżer i mąż Stacey Kent oraz ona sama) zarejestrowało w londyńskich Angel Studios dwanaście utworów. Wybór kompozycji odzwierciedla większość głównych nurtów repertuaru prezentowanego na poprzednich płytach wokalistki.

Zabrakło tym razem, co prawda, nagrań z Wielkiego śpiewnika amerykańskiego, jednak słuchacze otrzymali trzy piosenki francuskie (Les Amours Perdues napisane przez Serge’a Gainsbourga i śpiewane niegdyś przez Juliette Gréco, La Rua Madureira Nino Ferrera i Avec le temps Léo Ferré), pięć coverów klasyki brazylijskiej, w tym dwa utwory nieśmiertelnego Carlosa Jobima, (Double Rainbow i Photograph, które otwierają album), wreszcie cztery oryginalne kompozycje, a wśród nich dwie, do których tekst napisał tegoroczny laureat literackiego Nobla Kazuo Ishiguro (Bullet Train oraz The Changing Lights). Warto dodać, że Stacey Kent nie poszła na łatwiznę, sięgając po piosenki z wcześniejszych albumów, zdecydowana większość z nagrań na I Know I Dream to utwory zarejestrowane przez nią po raz pierwszy.

Nie ma chyba potrzeby kolejny raz rozpisywać się na temat zalet artystki tak dobrze rozpoznawalnej i mającej szerokie rzesze fanów. Wystarczy chyba konstatacja, że I Know I Dream oferuje słuchaczom – jak zwykle w przypadku Stacey Kent – znakomity dobór repertuaru, świetne aranżacje i eleganckie wykonania, przy tym w nowej, orkiestrowej otoczce. Godzina przyjemnej w odbiorze, wpadającej w ucho, pięknej muzyki, którą warto się cieszyć.

autor: Krzysztof Komorek

Tekst ukazał się w magazynie JazzPRESS 12/2017