Płyta Temporary Kings sprawiła, że Ethan Iverson przestał prowadzić muzyczne podwójne życie. Już wyjaśniam – z jednej strony, jako członek tria The Bad Plus prezentował dynamiczną grę, której daleko było do subtelności, a z drugiej – komponował bardzo ambitne, dojrzałe, prawie intymne utwory dla różnych składów, w tym dla swojej działalności solowej. Kiedy pod koniec zeszłego roku Bad Plus zapowiedziało, że Iverson opuści trio, nie miałem wątpliwości, w którą stronę pójdzie pianista.

I tak, na nagranej w duecie, wspólnie z saksofonistą tenorowym Markiem Turnerem, Temporary Kings usłyszeć możemy chamber jazz w najlepszym wydaniu. Dziewięć kompozycji (sześć napisanych przez Iversona, dwie Marka Turnera oraz stadard Dixie’s Dilemma Warne’a Marsha), czerpiących garściami z klasyki, wprowadza słuchacza w melancholijny, sprzyjający refleksjom nastrój. Wystarczy jednak wsłuchać się w grę obu muzyków, by niemal namacalnie doświadczyć impresyjnego dialogu, jaki prowadzą. Turner i Iverson spotkali się już wcześniej, realizując dwa albumy w kwartecie Billy’ego Harta – dopiero jednak Temporary Kings jest długogrającym debiutem ich duetu.

Płytę otwiera znakomite Lugano, tytułem nawiązujące do miasta w Szwajcarii, gdzie album był nagrywany. Saksofon Turnera brzmi w nim spokojnie, można powiedzieć, że miękko i znakomicie współgra z akompaniamentem Iversona, który momentami przebija się przez melodię, tak jak promienie słońca przebijają się przez zachmurzone niebo. Kolejne utwory rozwijają dodatkowo tę koncepcję. Do moich ulubionych należy Turner’s Chamber of Unlikely Delights, który swoim tytułem w zasadzie najlepiej opisuje tę płytę.

autor: Marcin Czajkowski

Tekst ukazał się w magazynie JazzPRESS 12/2018