Słuchając najnowszego, trzynastego już albumu The Bad Plus, nie sposób nie porównać go do poprzednich długogrających propozycji grupy. Przede wszystkim dlatego, że Never Stop II jest pierwszą płytą nagraną po odejściu jednego z założycieli grupy – Ethana Iversona. Trio zapowiedziało rozwód z muzykiem już jakiś czas temu, dotrzymując jednak najpierw zobowiązań koncertowych i obiecując nową płytę – właśnie Never Stop II. Tym bardziej nie mogłem się doczekać, żeby usłyszeć, jak brzmi grupa z nowym muzykiem w składzie – pianistą Orrinem Evansem.

Nie było dla mnie szczególną niespodzianką, że brzmią bardzo dobrze. Zmienił się oczywiście kierunek, w którym podążają muzycy, nie sprawia to jednak, że materiał zaprezentowany na nowej płycie jest niespójny czy zły. Wręcz przeciwnie, na Never Stop II dostajemy osiem utworów, które już od pierwszych nut oznajmiają – to ciągle jest The Bad Plus, ze swoim charakterystycznym, mrocznym brzmieniem. I jeszcze – że są w bardzo dobrej formie.

Bardzo pozytywnie zaskoczył mnie nowy członek grupy – wspomniany wyżej Orrin Evans. Słyszalna w jego grze postbopowa dynamika różni się od delikatnej wzniosłości Iversona, którą znaliśmy wcześniej, jednak brzmi świetnie z perkusją Dave’a Kinga i kontrabasem Reida Andersona. I tak, w efekcie tego połączenia, dostaliśmy album mroczny, w filmowy wręcz sposób, jednak równocześnie bardzo dynamiczny i żywy.

Na deser grupa zostawiła dwie dodatkowe kompozycje – Kerosene oraz Seams. Odbiegają one nieco klimatem od reszty albumu, jednak to właśnie w nich usłyszeć możemy szczególny kunszt Evansa. Według mnie, umieszczenie ich było koniecznie, bo dość łatwo zaszufladkować pianistę po odsłuchaniu pierwszych ośmiu podstawowych kompozycji na Never Stop II. Ostatnie dwa utwory pokazują, że Orrin Evans jest muzykiem dojrzałym, świadomym swojej gry oraz że idealnie rozumie się z Andersonem i Kingiem.

autor: Marcin Czajkowski

Tekst ukazał się w magazynie JazzPRESS 12/2018