Recenzja opublikowana w JazzPRESS - wrzesień 2014
Autor: Kacper Pałczyński

Wielbiciele mainstreamu żyjący w Polsce mogą spać spokojnie. Ich ulubiony nurt jazzowy ma się ciągle nienajgorzej i nie wydaje się, aby był w odwrocie. Może nie przeżywa jakiegoś nadzwyczajnego rozkwitu, czy drugiej młodości, ale stabilnie tkwi na posterunku, stanowiąc dla wielu pewien punkt wyjścia, czy choćby odniesienia.

Wciąż pojawiają się również nowi, młodzi muzycy, którzy preferują formułowanie swoich wypowiedzi muzycznych w tym stylu, a jak wiadomo taki stały dopływ świeżej krwi może przynieść tylko pozytywne skutki.

Pojawiła się niedawno na tej jazzowej działce nowa twarz – saksofonista Szymon Łukowski. Jeżeli ktoś chciałby bliżej poznać jego możliwości, nie tylko jako instrumentalisty, ale również kompozytora, to ma ku temu idealną okazję w postaci debiutanckiej płyty, nagranej w kwintecie.

Sam lider jest uczniem Macieja Sikały i wydaje mi się nawet, że to słychać. Nie tylko w brzmieniu, ale również podejściu do improwizacji. Łukowski konstruuje bowiem solówki w sposób przemyślany i konsekwentny. Nie atakuje od razu, z pełną mocą, ale zamiast tego stopniowo rozwija kolejne pomysły. Nie korzysta przy tym właściwie z przedęć, ani innych freejazzowych środków wyrazu, lecz skupia się na melodii i brzmieniu. Słychać, że te elementy mają dla niego pierwszorzędne znaczenie.

Jeżeli więc komuś tego rodzaju granie odpowiada, to powinien sięgnąć po album nagrany przez kwintet Szymona Łukowskiego i śledzić jego dalszy rozwój, a przede wszystkim wybrać się na jego koncert. Wszak dobry mainstream grany na żywo to przyjemność, którą doceniają zwolennicy wszystkich jazzowych nurtów.

Artykuł pochodzi z JazzPRESS - wrzesień 2014, pobierz bezpłatny miesięcznik >>