Recenzja - opublikowana w JazzPRESS - luty 2014 Autor: Andrzej Patlewicz
Amerykańska formacja, której od początku przewodzi saksofonista Jay Beckenstein znów daje sygnały swego istnienia. Przez lata zaznaczyła swoją obecność na światowej scenie jako sztandarowy zespół jazzu elektrycznego. W początkowym okresie istnienia muzycy nagrali album zatytułowany Morning Dance, który odniósł spory sukces i był w dużym stopniu odpowiedzialny za wzrost zainteresowania grupą.
Lata siedemdziesiąte, które poprzedziły wydanie tej płyty, były okresem sukcesów takich zespołów jak: Weather Report czy Return to Forever. Tym samym konkurencja na rynku amerykańskim była dość spora. Co więc spowodowało, że zespół Jay’a Beckensteina zdołał zaistnieć, mając wokół siebie takie tuzy?
Muzyka Spyro Gyry okazała się nie tylko świeża, nowoczesna, ale i nowatorska w swoim wydaniu, i taka też pozostała do dnia dzisiejszego. Jay Beckenstein, chwytając za stery Spyro Gyry, zreformował zespół na nowo, nagrywając album The Rhinebeck Sessions w pięcioosobowym składzie: lider na saksofonach, Tom Schuman (instrumenty klawiszowe), Julio Fernandez (gitara), Scott Ambush (bas) i Lee Pearson (perkusja, instrumenty perkusyjne). Najnowsza produkcja jest zbiorem 9. kompozycji należących do całego zespołu. Nagrania realizowane były w kwietniu 2013 roku przez Paula Antonella w Clubhouse w Rhinebeck w Nowym Jorku. Nie siląc się zbyt mocno, muzycy postanowili wykorzystać nazwę miejsca sesji na tytuł albumu, który zresztą sami wyprodukowali. Płytę rozpoczyna najdłuższy, bo ponad 8-minutowy utwór „Serious Delivery” z mocnymi akordami fortepianu Toma Schumana i szalonych popisów saksofonowych Beckensteina utrzymanych w stylistyce latynoskiej. Jednak wiodący temat rozprzestrzenia bujający schemat instrumentów klawiszowych. „Wishful Thinking” to typowa dla Beckensteina kompozycja osadzona w konwencji jazz-rocka.
W utworze poza tematem granym na saksofonie możemy podziwiać grę na instrumentach perkusyjnych Lee Pearsona. Pierwsze minuty utworu „Not Unlike That” to popisowe zagrywki na basie Scotta Ambusha, do którego po chwili dołącza saksofon lidera. Brawurowy popis całego zespołu słychać w utworze „Sorbet”. Beckenstein grający na saksofonie tenorowym – świetnie wypada w niełatwych harmonicznych momentach. Warto zwrócić uwagę na bardzo precyzyjną, niełatwą technicznie grę na gitarze basowej Scotta Ambusha. „I Know What You Mingus” to jeden z tych typowych jazzowych kawałków, które przykuwają uwagę od pierwszej chwili. Już sam tytuł wiele wyjaśnia i wskazuje zarysowaną przed laty przez Charlesa Mingusa drogę ku jazzowemu mainstreamowi. Sączący się temat z wysmakowanym brzmieniem saksofonu altowego przywołuje na myśl najwspanialszy okres jazzu lat 50. i 60. Dość mocnym akcentem brzmieniowym roz- poczyna się „Off The Cuff” – nastrojowy temat, nadający się bardziej jako soundtrack – filmu o tematyce pościgowej („Mistrz kierownicy ucieka”).
Muzyczne motywy, popisowe zagrywki gitarowe przypominają Spyro Gyrę z lat 80. Znacznie mocniejsza w swojej wymowie jest utrzymana kompozycja „Clubhouse Jam”, w której znajdujemy popisowe sola basisty, klawiszowca i saksofonisty – wszyscy znakomicie odnaj- dują tu swoją jazz-rockową barwę. Kompozycja „Odds Get Even” przez ponad 5 minut rozkręca się budując napięcie, nastrój. Zamykający płytę kawałek „Who Knew!” to próba szukania własnej muzycznej tożsamości. Tom Shuman gra na keybo- ardzie uzyskując brzmienie Mooga. Całość wspaniale dopełnia gra basu i perkusji. Kompozycja grana na wielkim luzie, gdzieś w oddali słychać śmiech. Utwór wspaniale się rozwija poprzez brawurowe solówki saksofonu, basu i instrumentów klawiszowych. Można na tej płycie odnaleźć wiele ukrytych smaczków. Czyż można przejść obok tej płyty obojętnie? Myślę, że nie. Można ją śmiało polecić tym słuchaczom, którzy wzdrygają się na słowo „jazz”.
Artykuł pochodzi z JazzPRESS - styczeń 2014, pobierz bezpłatny miesięcznik >>
