Recenzja - opublikowana w JazzPRESS - luty 2014 Autor: Andrzej Patlewicz
Amerykańska wokalistka od wielu lat mieszka ze swoim mężem Anglikiem – zresztą świetnym saksofonistą – Jimem Tomlinsonem w Wielkiej Brytanii. Cieszy się tam, a w szczególności we Francji od lat niesłabnącym powodzeniem. Sięgając po utwory legendarnych francuskich artystów, jak Serge Gainsbourg, przysporzyła sobie nad Tamizą mnóstwo fanów. Jej kolejna francuskojęzyczna płyta Raconte – moi tylko potwierdziła jej pozycję na tamtejszym rynku.
Wokalistka śpiewa czarującym głosem, jakby wydobywała go wprost ze swojej duszy. Uważana jest za jedną z najciekawszych wokalistek jazzowych na świecie. Swoją karierę rozpoczynała od śpiewania jazzowych standardów w londyńskich klubach, jednak umiejętność łączenia popo- wej wrażliwości z romantycznym podejściem do klasyki gatunku bardzo szybko zdobyły jej oddane grono wielbicieli na całym niemal świecie.
Literacka wrażliwość Stacey Kent wyróżnia ją spośród innych wokalistek, a najnowsza płyta The Changing Lights jest tego najlepszym przykładem. Tytułowy utwór to światło skierowane tym razem na Brazylię. Stacey jest tutaj taką Astrud Gilberto zaś jej życiowy partner – saksofonista Jim Tomlinson – jest takim Stanem Getzem. Pozostały zestaw muzyków tworzą: Graham Harvey (fortepian, Fender Rhodes), Roberto Menescal (gitara), John Parricelli (gitara), Jeremy Brown (kontrabas) dwaj perkusiści Matt Home i Joshua Morrison oraz Raymond Bittencourt (ganza). Płytę otwiera kompozycja Gene’a Leesa, Viniciusa De Moraesa i Toma Jobima – „This Happy Madness”. W klimat muzyki brazylijskiej wprowadza zarówno inna jak nie najsłynniejsza kompozycja Jobima „One Note Samba (Samba De Uma Nota So)” oraz Joao Bosco – „O Bebado E A Equilibrista”, którą połączyła wokalistka ze słynnym tematem „Smile” – napisanym przez Charlie Chaplina. Pojawiają się na płycie też całkiem nowe kompozycje Jima Tomlinsona – „Walter, Oh Walter”, „The Changing Lights”, „A Tarde” i „Chanson Legere”. Ten ostatni, z tekstem Bernie Beaupere, nawiązuje do francuskiego okresu Stacey Kent, kiedy to śpiewała na scenie La Cigale w Paryżu. Jednak przeważają na płycie kompozycje z lekka brazylijskim rodowodem, jak utwory z tekstem i muzyką Paulo Sergio Valle/ Pingarilho/ Norma- na Gimbela i Marcusa Valle – „The Face In Love”, Nelsona Motty, Alana i Marilyn Bergman – „Like A Lover” czy portugalskiego poety Antonio Ladeiry – „Mais Uma Vez” i „A Tarde” odśpiewanych przez Stacey również po portugalsku. Od wielu lat Stacey Kent współpracuje też z powieściopisarzem Kazuo Ishiguro (autorem m.in. książek Okruchy dnia oraz Nie opuszczaj mnie). To on napisał teksty do utworów „The Summer We Crossed Europe in the Rain”, „Waiter, Oh Waiter” oraz tytułowy „Changing Lights”. Nagrania zostały zrealizowane w trzech różnych geograficznych miejscach: w Curtis Schwartz Studio w Sussex, w Stirling Studio w Colorado oraz w Borquinho Studio w Rio de Janeiro. Zarejestrowany materiał przedstawia urzekającą, promieniejącą i szczerą artystkę w jej najlepszej formie.
Artykuł pochodzi z JazzPRESS - luty 2014, pobierz bezpłatny miesięcznik >>
