Indygo Records, 2022

Nie będę oryginalny, gdy przytoczę tezę, że „głos jest najlepszym instrumentem”. I chyba, sądząc po dotychczasowych recenzjach tego materiału, nie będę oryginalny, gdy napiszę, że trębacz Piotr Wojtasik zrobił z głosów ludzkich dobry użytek. Voices to materiał, który szczególnie mnie zainteresował – ze względu na koncept połączenia pełnokrwistego jazzowego grania z wokalizami solistki Magdaleny Zawartko i chóru, w tym przypadku jest to Chór Synagogi pod Białym Bocianem z Wrocławia pod dyrekcją Stanisława Rybarczyka. Przyznam, że brzmi to kapitalnie.
Oczywiście słuchając Voices, przychodzi na myśl jazzowa muzyka filmowa, nuty śpiewane przez choćby Novi Singers, produkcje ECM, a miejscami wyśpiewywane harmonie zagęszczają improwizowaną przestrzeń tak, jakby stanowiły skomplikowane akordy z klawisza – jednak to nie kiczowaty, imitujący chór syntezatorowy efekt (niegdyś dość popularny), a solidny „żywy” śpiew. I fakt, czasami robi się pompatycznie, jednak ta majestatyczność, nieco przerysowana dramaturgia, w połączeniu z regularnym, hardbopowym ogniem (tu oprócz szlachetnych partii lidera-trębacza moją uwagę przyciągają najciekawsze solówki saksofonisty Marcina Kaletki), zachwyca rozmachem i pobudza wyobraźnię.
Ten godny uwagi międzygatunkowy pomost udowadnia, że cokolwiek uporządkowana forma chóru nie musi ograniczać dynamicznej, improwizowanej tkanki, a wręcz może wznosić ją na inne poziomy harmoniczne, wpływać istotnie na atmosferę całości, dodawać swoistej szlachetności. Echa brzmień przeszłości wzbudzają tu zdrową nostalgię, jednak produkcja pachnie świeżością i stanowi, można rzec, idealną propozycję na jesienne, melancholijne chwile. To także ciekawy materiał do oswajania się czy to z bardziej wymagającym jazzem, czy to ze światem muzyki chóralnej. Oba muzyczne zdroje ciekawe, a gdy je żenić – często zachwycające. Tak jest bez wątpienia w tym przypadku.

Wojciech Sobczak-Wojeński