Soliton, 2020

Debiutancki i dość długi (blisko godzina z życia), jak na dzisiejsze standardy wydawnicze, krążek kwartetu Kuby Banaszka to rzecz warta posłuchania – nie tylko po to, by umocnić swą wiarę w młode pokolenie rodzimych jazzmanów, ale i trochę powspominać. Postbopowa energia roztacza się od pierwszego numeru (i to All Of You Cole’a Portera!). Jest to gęste rytmicznie, ciekawe granie z niegdysiejszym szwungiem (aż mi się przypomina ukochana płyta Time Warp Corei z 1995 roku), w dodatku fantastycznie zrealizowane dźwiękowo.

Podoba mi się oszczędność lidera, który przedkłada ciekawą artykulację nad zasypywanie odbiorców kawalkadą przebiegów czy nad awangardowe radykalne kiksy, klastery. Imponuje mi saksofonista Marcin Konieczkowicz, bo jest surowy, brzmiący rasowo i przy okazji nieobciążający tego dźwiękowego pejzażu. Biję brawo sekcji – Tymon Trąbczyński na kontrabasie, Maksymilian Olszewski na perkusji – która sprawnie napędza całe to widowisko. Ale to nie koniec mojej „laurki” dla debiutantów.

W warstwie kompozycyjnej (oprócz jednego standardu Portera wszystkie tematy są autorstwa Banaszka) to album interesujący, nieprzywodzący na myśl romantyzująco-słowiańsko brzmiących rozwiązań melodycznych, choć to oczywiście nie ujma. „Zespół Braci”, jako żywo, aspiruje do grania amerykańskiego i wychodzi z tej próby zwycięsko. Dynamika ewidentnie składa się na jakąś historię, która wciąga na tę prawie godzinę, a to już pewna sztuka.

Płyta Band of Brothers nie odkrywa żadnego nowego terytorium, ukazuje natomiast młody, lecz osłuchany, zespół, który na początek wydawniczej kariery obiera kierunek ambitny, ujawniający potencjał poszczególnych muzyków do tworzenia dźwięków na dobrym artystycznie poziomie. I zdaje się, zostało to już zauważone na rodzimych jazzowych przeglądach. Pora, by dać szansę zapoznania się z Waszym graniem szerszemu gronu słuchaczy, Panowie! Oby tak dalej.

Wojciech Sobczak-Wojeński