Freddie Hubbard to hard-bopowy zawodnik wagi ciężkiej, jeden z najważniejszych trębaczy lat sześćdziesiątych, który kiedy hard-bop nie był już w następnej dekadzie modny postanowił poszukiwać nowego brzmienia w wytwórni CTI Creeda Taylora. To hasło wyjaśnia w zasadzie wszystko w temacie różnych eksperymentów z tej dekady. W późniejszych latach Hubbard powrócił do klasyki gatunku, jednak lata jego świetności to z pewnością pierwsza połowa dekady od debiutu w 1960 roku (Open Sezame dla Blue Note) do nagrania ostatniego albumu dla Blue Note w 1966 roku – Blue Spirits. Później bywało różnie, głownie nie za sprawą spadku formy samego muzyka, ale wyboru repertuaru i towarzystwa w jakim przyszło mu nagrywać.
W czasie trwania kontraktu z Blue Note nagrał 9 albumów dla tej wytwórni i kilka dla konkurencji, w tym genialne The Artistry Of Freddie Hubbard i The Body And The Soul, oba dla Impulse! Był bardzo zajęty, w Blue Note działo się wtedy wiele. Często w centrum wydarzeń był młody trębacz, który uczestniczył w nagraniach takich klasyków jak Out To Lunch! Erica Dolphy, trzech pierwszych płyt Herbie Hancocka – Takin’ Off, Empyrean Isles i Maiden Voyage i Speak No Evil Wayne’a Shortera, a także kilkudziesięciu innych fantastycznych albumów Dextera Gordona, Arta Blakey’a, Hanka Mobleya, Bobby Hutchersona, Kenny’ego Drew i wielu innych, a trzeba pamiętać, że w tym czasie w Blue Note grupa trębaczy obsadzona była wyjątkowo dobrze – Donald Byrd, Lee Morgan, Johnny Coles i Blue Mitchell, to tylko najważniejsi trębacze nagrywający wtedy dla Blue Note. Freddie Hubbard miał jednak swój ton, coś najważniejszego z najważniejszych dla każdego trębacza, dlatego też nawet kiedy grał w dużych składach dekadę później, zawsze był łatwo rozpoznawalny.
Mimo, że Hubbard jest absolutnym hard-bopowym klasykiem, zawsze potrafił odnaleźć się w nieco bardziej postępowym graniu. Został zaproszony do udziału w nagraniu The Blues And The Abstract Truth Olivera Nelsona, Ascension Johna Coltrane’a, Free Jazz Ornette Colemana i wspomnianego już Out To Lunch! Erica Dolphy. Przyznacie, że to całkiem niezły zbiór awangardowych klasyków. Szczególnie jak na muzyka, który miał dekadę później w banalnych aranżacjach Dona Sebesky’ego grać utwory The Beatles i Henry’ego Manciniego. Pod koniec lat siedemdziesiątych, chyba po udziale w sesji do jednego z albumów Billy Joela 52nd Street (jego dobra partia z utworu Zanzibar została wyciszona, wersję oryginalną wydano dopiero niedawno na składance My Lives Joela) postanowił wrócić do dobrego jazzu. Trudno wtedy było wyobrazić sobie trudniejszy sposób na taki powrót. Pod okiem, a raczej czujnym uchem Milesa Davisa przejął jego rolę w słynnym kwintecie Milesa z lat sześćdziesiątych, który wtedy nazywał się już V.S.O.P. (Herbie Hancock, Wayne Shorter, Ron Carter, Tony Williams). Zresztą to podobno Miles Davis polecił młodego Hubbarda uwadze władz Blue Note w 1960 roku.
Album Ready For Freddie sam Hubbard uważał za jedno ze swoich najlepszych nagrań. Dziś to klasyk hard-bopu. Połączenie muzyków klasycznego zespołu Johna Coltrane’a - McCoy Tynera i Elvina Jonesa z Wayne Shorterem i urozmaicającym brzmienie, rzadko obecnym w studiach jazzowych (chyba, że w dużych składach big-bandowych) instrumentem – tubą barytonową spowodowało, że powstał album unikalny. Zaledwie trzy miesiące przed nagraniem Ready For Freddie Hubbard grał z McCoy Tynerem i Elvinem Jonesem na sesji, którą dziś znamy jako Ole Coltrane. Niezłe przeżycie dla muzyka, który debiutował w studio nagraniowym zaledwie kilka miesięcy wcześniej.
Ready For Freddie to jeden z najbardziej przebojowych, melodyjnych, różnorodnych i spójnych albumów całego hard bopu. 23-letni Hubbard potrafił już wtedy wszystko – otworzyć dynamicznie album przebojowym Arietis, prowadzić dialog z Shorterem w Birdlike – utworze poświęconym Charlie Parkerowi, w którym jego gra na trąbce bardziej przypomina Parkera niż tenorowe solówki Shortera i zagrać z modnym wtedy za sprawą Milesa Davisa tłumiku w balladzie (dalej w hard-bopowym stylu) Weaver Of Dream. Potrafił też uspokoić zwykle tryskającego energią Elvina Jonesa i zapędzić do pracy raczej w drugim rzędzie charyzmatycznego McCoy Tynera. To sporo jak na 23 latka. Dlatego pewnie miał dobre wspomnienia z tej sesji i uważał ją zawsze za jedno ze swoich najważniejszych nagrań. To jeden z tych albumów, na których udało się wszystko i jeszcze trochę.
RadioJAZZ.FM poleca! Rafał Garszczyński - Rafal[malpa]radiojazz.fm
- Arietis
- Weaver Of Dreams
- Marie Antoinette
- Birdlike
- Crisis
Freddie Hubbard Ready For Freddie
Format: CD - Wytwórnia: Blue Note / Hallmark - Data pierwszego wydania: 1962 - Numer: 5050457167424
- Freddie Hubbard – tp,
- Wayne Shorter – ts,
- Bernard McKinnley – euphonium,
- McCoy Tyner – p,
- Art Davis – b,
- Elvin Jones – dr.
