Herbie Hancock to jeden z gigantów współczesnego jazzu. Jego własna, niezwykle różnorodna dyskografia mogłaby posłużyć za wyłączną ilustrację muzyczną historii gatunku w zasadzie od fenomenalnego debiutu w 1962 roku, czyli albumu o słusznym i adekwatnym tytule – „Takin’ Off”. Jak każda trwająca już niemal 60 lat kariera, również ta budowana przez Herbie Hancocka ma swoje wzloty i nieco słabsze momenty.

Gdyby do projektów dowodzonych przez Hancocka dołożyć te, w których wziął udział jako pianista w zasadzie nigdzie (poczynając od nagrań z 1961 roku z Donaldem Byrdem) nie będąc muzykiem drugiego planu, powstanie monumentalny i zupełnie nieprawdopodobny zestaw nagrań. Wśród muzyków, którzy zaprosili Herbie Hancocka do współpracy uznając go za jednego z najlepszych na świecie pianistów i nagrali z nim swoje ważne płyty wystarczy wymienić choćby Wayne Shortera („Speak No Evil”), Wesa Montgomery, Stana Getza, Paula Desmonda, Freddie Hubbarda, Joni Mitchell i Carlosa Santanę. O roli Herbiego Hancocka w zespole Milesa Davisa w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych możnaby napisać całkiem pokaźną książkę.

Trochę więc szkoda, że od premiery ostatniego oficjalnego nowego albumu Herbie Hancocka („Imagine Project”) minęło już 7 lat. Oczywiście wytwórnie specjalizujące się w wydawaniu koncertów odnajdują ciągle nowe nagrania, jednak oczekiwanie na nowy album studyjny Herbie Hancocka (w szczególności, że artysta mimo całkiem już dojrzałego wieku pozostaje nadal aktywny i całkiem często występuje na amerykańskich i europejskich scenach) wystawia jego fanów na ciężką próbę.

Album „Gershwin’s World” powstał niemal 20 lat temu. Już kilka razy wracałem do tej płyty z myślą o umieszczeniu jej w naszym radiowym Kanonie Jazzu, za każdym razem starannie licząc datę wydania, a później, żeby trochę czasu nadrobić, wcześniejszą datę nagrania. Od rozpoczęcia prac właśnie mija 19 lat. Postanowiłem nie czekać kolejnych 12 miesięcy, żeby zachować regułę, której do tej pory raczej sztywno trzymałem się tworząc Kanon Jazzu. Dla wielkiego mistrza można zrobić wyjątek, jestem bowiem absolutnie pewien, że „Gershwin’s World” w ciągu najbliższych 12 miesięcy nie straci niczego ze swojego pierwotnego blasku.

Umieszczona poniżej lista wykonawców uczestniczących w nagraniu albumu stanowi aktualną w 1998 roku listę najciekawszych na światowej scenie jazzowej muzyków. Wielu z nich, wtedy grających w drugim rzędzie zespołu to dziś gwiazdy pierwszej wielkości. Sprawdzony na setkach płyt i jeszcze większej ilości koncertów repertuar jazzowych standardów w większości napisanych przez braci Gershwin w połączeniu z wybitnym zespołem dowodzonym przez Herbie Hancocka okazał się genialnym pomysłem na przypomnienie atmosfery epoki przedwojennej Ameryki.

Gdybym miał opisć jednym zdaniem, czym jest „Gershwin’s World”, napisałbym, że to jest genialna, jednorazowa akcja promocyjna amerykańskiej kultury muzycznej. Za sprawą tej jednej płyty Herbie Hancock zrobił coś, czemu Wynton Marsalis poświęcił całe życie i jakoś nie najlepiej mu wyszło. Za sprawą „Gershwin’s World” to właśnie Herbie Hancockowi należy się tytuł kustosza muzeum jazzu tradycyjnego. To właśnie Herbie Hancock potrafi zrobić coś, czego Wynton nie potrafił nigdy – przedstawić muzyczą tradycje w nowoczesny sposób, strawny dla dzisiejszych odbiorców. Wszystkich odbiorców, a nie tylko tych, którzy skupiają się na wyłowieniu subtelnych różnic w brzmieniu trąbki pomiędzy Wyntonem Marsalisem, Louisem Armstrongiem i Doc’kiem Cheathamem – muzykiem łączącym tradycje Armstronga, którego nawet czasem zastępował jeszcze w latach dwudziestych ubiegłego wieku, kiedy ten był niedysponowany i nie mógł zagrać koncerów z całkiem współczesnym traktowaniem muzycznej rzeczywistości. Przy okazji polecam Waszej uwadze genialny album „Doc Cheatham & Nicholas Payton”. Ten powstał w 1997 roku - więc już bez naginania reguł możemy umieścić go w Kanonie Jazzu.

Umieszczenie w towarzystwie kompozycji braci Gershwin utworów Duke Ellingtona, Jamesa P. Johnsona WC Handy’ego i Maurice Ravela to pokazanie źródeł inspiracji braci Gershwin.

Album nagrano w gwiazdorskim składzie, praktycznie każdy utwór w nieco innym składzie personalnym. Sesji było całkiem sporo i jakimś cudem udało się z tego wszystkiego uzyskać niezwykle spójny muzyczny obraz świata, który swoimi kompozycjami opisywali George i Ira Gershwin. Dodatkowym bonusem do ogólnej atmosfery są między innymi udział Joni Mitchell („The Man I Love” i „Summertime”), duety z Wayne Shorterem, powrót po latach do duetu fortepianowego z Chickiem Corea oraz „St. Louis Blues” ze Stevie Wonderem.

RadioJAZZ.FM poleca!
Rafał Garszczyński
Rafal[malpa]radiojazz.fm

1. Overture (Fascinating Rhythm)
2. It Ain't Necessarily So
3. The Man I Love
4. Here Come De Honey Man
5. St. Louis Blues
6. Lullaby
7. Blueberry Rhyme
8. It Ain't Necessarily So (Interlude)
9. Cotton Tail
10. Summertime
11. My Man's Gone Now
12. Prelude In C# Minor
13. Concerto For Piano And Orchestra In G, 2nd Movement
14. Embraceable You

Herbie Hancock
Gershwin’s World
Format: CD
Wytwórnia: Polygram / Verve
Numer: 731455779721

Herbie Hancock – p, org (5),

Chick Corea – p (7),

James Carter – ts (2), ss (4),

Kenny Garrett – as (2, 4, 8),

Wayne Shorter – ts (3, 9), ss (10),

Eddie Henderson – tp (2, 4, 8),

Joni Mitchell – voc (3, 10),

Stevie Wonder – voc (5), harmonica (5, 10),

Kathleen Battle – voc (12),

Marlon Graves – g (4), perc (11),

Ira Coleman – b (2 – 4, 8 – 10, 12),

Alex Al – b (5),

Bakithi Kumalo – b (11), g (12),

Terri Lyne Carrington – dr (2, 3, 5, 9),

Cyro Baptista – perc (1, 4, 8, 11, 12),

Breyma Guiye – perc (1),

Cheik Mbaye – perc (1),

Massamba Diop – perc (1, 2),

Madou Dembelle – djembe (1, 2),

Robert Sadin – dr prog (4, 11),

Orpheus Chamber Orchestra – 6, 13.