Recenzja opublikowana w JazzPRESS - kwiecień 2014 Autor: Robert Ratajczak
Kubański pianista Alfredo Rodriguez to jedno z wielu odkryć Quincy’ego Jonesa, który – począwszy od 2006 roku (zapraszając go do udziału w Montreux Jazz Festival) do dnia dzisiejszego – uczynił z Rodrigueza jednego z najbardziej cenionych młodych pianistów na świecie.
W 2014 roku ukazuje się drugi (po Sound Space) album pianisty wyprodukowany przez niego wraz z 80-letnim Quincym, a nagrany w Sear Sound w Nowym Jorku.
Opiekuńczy mentor pianisty zadbał o to, by otoczyć Rodrigueza doprawdy wyjątkowymi muzykami, jak Esperanza Spalding czy sekcja dęta w postaci wyśmienitych saksofonistów: Romana Fiuliu i Billy’ego Cariona. Quincy Jones pozostawił jednocześnie Rodriguezowi dużą swobodę w zakresie instrumentarium i doboru muzyków potrafiących w pełni oddać brzmienie dźwiękowych wizji pianisty. Stąd w składzie znajdziemy też takie nazwiska jak flecista Javier Polla czy perkusjonalista Pedrito Martinez.
Tytuł płyty i koncepcja całego albumu odnosi się do dorocznej karnawałowej parady w Santiago de Cuba, podczas której mieszkańcy tańczą, śpiewają i grają na przypadkowych instrumentach, stwarzając tym samym nastrój beztroskiej, radosnej fiesty.
The Invasion Parade to także swego rodzaju koktajl różnych kultur, z jakich wywodzą się instrumentaliści składu: Ameryka (Esperanza Spalding), Puerto Rico (Henry Cole), Bułgaria (basista Peter Slavov) czy przede wszystkim właśnie Kuba – ojczyzna Rodrigueza, którą na stałe opuścił w 2009 roku.
Już podczas koncertu w ramach Detroit Jazz Festival 2012, wydanego na płycie firmowanej nazwą Mack Avenue SuperBand (Live From the Detroit Jazz Festival 2012), mieliśmy okazję poznać interpretację ponadczasowego tematu Joseíto Fernándeza z 1920 roku „Guantanamera”, w bardzo zakręconym wykonaniu Alfredo Rodrigueza. Na The Invasion Parade znajdziemy studyjną wersję tego utworu, która jednak nie jest najmocniejszym fragmentem tej płyty.
Urzekają natomiast wokalizy i partie kontrabasu laureatki Grammy – Esperanzy Spalding w takich utworach jak „El guije” i „Snails In The Creek”.
„Timberobot” z kolei to najbardziej chyba reprezentatywny przykład wpływu Quincy’ego Jonesa na mu- zyczną wyobraźnię Rodrigueza. Latynoskie rytmy przeplatają się tutaj z nieco archaicznie brzmiącymi partiami minimooga, mogącymi kojarzyć się z produkcjami z przełomu lat 70. i 80. spod znaku choćby dokonań George’e Duke’a.
O ile własne kompozycje Alfredo Rodrigueza potrafią doprawdy zachwycić, o tyle interpretacje stan- dardów mogą nieco rozczarować. Wspomniana wcześniej dysonansowa, udziwniona i niemal pastiszowa wersja „Guantanamery” obok tematu „Perhaps, Perhaps, Perhaps” Osvaldo Farresa, to zdecydowanie najsłabsze momenty całego albumu.
Świetnie prezentuje się natomiast wspomniany wcześniej, wielowątkowy temat „Snails In The Creek”, ozdobiony wokalizami Esperanzy Spalding i Pedrito Martineza. To zdecydowanie najdoskonalsze 7 minut całej płyty!
Alfredo Rodriguez nie wyrzeka się swych muzycznych fascynacji stylem gry Keitha Jarretta oraz inspiracji muzyką klasyczną takich twórców jak Prokofiew, Strawiński czy Bartok. Wyraz temu pianista daje podczas swej pełnej spontaniczności interpretacji „Veinte Anos” – tematu kubańskiej kompozytorki i śpiewaczki z pierwszej połowy minionego stulecia – Marii Teresy Very.
Pełnym południowego żaru i specyficznego kubańskiego ognia jest kończący album temat „Cubismo” utrzymany w konwencji rytmów tanecznych timbo, tak popularnych w ostatnich latach, a będących agresywniejszą odmianą salsy.
Sam Quincy Jones rekomenduje Alfredo Rodrigueza jako „jednego z najbardziej płodnych i utalentowanych pianistów XXI wieku”. Myślę, iż Mistrz nie może się mylić i warto mu zaufać. The Invasion Parade to rzeczywiście płyta, której warto posłuchać... Przynajmniej kilkakrotnie!
Artykuł pochodzi z JazzPRESS - kwiecień 2014, pobierz bezpłatny miesięcznik >>
