Kanon Jazzu

Kanon Jazzu 2014 – podsumowanie

Obrazek tytułowy

Nigdy nie da się mieć wszystkich ważnych płyt, o których słyszymy, czytamy, lub które widzimy w sklepie. W przypadku Kanonu Jazzu wybór tej jednej, jedynej płyty opisanej w 2014 roku jest w zasadzie niemożliwy, bowiem do tej audycji na antenie RadioJAZZ.FM trafiają same superważne, genialne i sprawdzone przez miliony słuchaczy albumy. Tu nie ma pozycji przypadkowych, choć trafiają się pozycje mniej znane.

To trudne ćwiczenie, wybrać tę jedyną, porzucić tak wiele wybitnych płyt – zabrać ze sobą tą jedną, najbardziej ulubioną z opisanych w 2014 roku. Trzeba zostawić tak wiele wybitnej muzyki. Dziś przenośne odtwarzacze potrafią magazynować dziesiątki albumów, choć niedawno zakończono zupełnie niepotrzebnie produkcję klasycznego iPoda z dyskiem twardym… W 2014 roku w Kanonie Jazzu pojawiały się pozycje ważne i opisywane w każdej książce traktującej o historii jazzu – takie jak „Blue Train” Johna Contrane’a, „Affinity” Bill Evansa z udziałem Tootsa Thielemansa, czy „Fontessa” The Modern Jazz Quartet.

Były też wielopłytowe albumy reprezentatywne dla swoich autorów – koncerty ze Sztokholmu Stana Getza i Cheta Bakera, czy „The London House Sessions” Oscara Petersona – wydawnictwa dziś niełatwe do zdobycia, będące ozdobą każdej jazzowej kolekcji.

W 2014 roku pojawiły się też płyty mniej znane, dziś zapomniane, choć znane wszystkim muzykom – jak choćby „Here Is Phineas: The Piano Artistry of Phineas Newborn Jr.”. Nie mogło zabraknąć, jak co roku, jednej z wyśmienitych płyt mojego ulubionego Pata Martino – tym razem to był „El Hombre”. Słuchaliśmy też albumu, do którego mam wielki sentyment – płyty „Play” Bobby McFerrina i Chicka Corea oraz wyśmienitego duetu fortepianowego – podwójnego albumu „An Evening With Herbie Hancock & Chick Corea: in Concert”.

Wybierając tę najważniejszą płytę Kanonu Jazzu 2014 roku nie potrafię wskazać jednej – są dwie – obie autorstwa Milesa Davisa i obie mało znane - „The Hot Spot” i „The Complete Concert 1964: My Funny Valentine + Four & More”. Do tych płyt wracam bardzo często i z żadnej z nich nie potrafię zrezygnować. Dziś chciałbym Wam przypomnieć tą mniej znaną, a czasem nawet omijaną w dyskografii Milesa Davisa – ścieżkę dźwiękową do miernego filmu „The Hot Spot” nagraną wspólnie przez Milesa Davisa i Johna Lee Hookera…

Miles Davis with John Lee Hooker – „The Hot Spot”

Ten album jest jednym z najmniej znanych w dyskografii Milesa Davisa. O kulisach jego powstania też w sumie wiadomo niewiele. Sporo razy udało mi się tą muzyką zaskoczyć znających tysiące jazzowych płyt fanów gatunku. Również skład zespołu jest niezwykle zaskakujący, nawet jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że płyta powstała w 1990 roku, więc u schyłku życia artysty.

Album zawiera ścieżkę dźwiękową do filmu o tym samym tytule, produkcji, która na plakacie wygląda na wysokobudżetowy fil z udziałem wielu gwiazd, w istocie stanowi jednak niezbyt udany projekt Dennisa Hoppera, który będąc wybitnym aktorem reżyserował raczej niezbyt często i spośród jedynie kilku jego autorskich filmów z pewnością „The Hot Spot” nie jest tym najbardziej udanym. W zasadzie jedynie pochodzący z 1969 roku „Easy Rider” to pozycja wybitna, o jego innych filmach można zapomnieć. Z kronikarskiego obowiązku warto wspomnieć, że główną gwiazdą filmu był Don Johnson znany przede wszystkim z serialu „Miami Vice”.

Nie szukajcie więc archiwalnych kopii filmu. „The Hot Spot” to wybitna muzyka napisana do przeciętnego obrazu. Miles Davis nie miał zresztą szczęścia do kinematografii. „Siestę” też trudno uznać za arcydzieło, a „Ascenseur Pour L'echafaud” – czyli „Windą na szafot” to pozycja ambitna, ale też już dziś zapomniana.

Za ścieżkę dźwiękową do „The Hot Spot” odpowiadał Jack Nitzche, ekscentryczny producent, aranżer i kompozytor, przez wiele lat współpracownik, a nawet prawa ręka słynnego Phila Spectora. Jack Nitzche pracował również między innymi dla The Rolling Stones, The Beach Boys i The Monkees. Jest autorem słynnej aranżacji „Rumble” Linka Wraya. Jego kompozycje zagrała przedziwnie i pozornie bez sensu zestawiona grupa muzyków złożona z bluesowych sław – Johna Lee Hookera, Taj Mahala i Roya Rogersa oraz … Milesa Davisa.

Ten album stał się najlepszym dowodem bluesowych korzeni całego jazzu. Sposób w jaki Miles Davis odnalazł swoje miejsce wśród muzyków z zupełnie innej muzycznej bajki jest absolutnie fenomenalny. Miles potrafił nie tylko zagrać bluesa, ale również w towarzystwie charakterystycznego brzmienia gitary Johna Lee Hookera zachować swój własny sound.

To przedziwna historia – John Lee Hooker zagrał to co zawsze, podobnie Miles Davis. W magiczny sposób okazało się, że ich dźwięki do siebie pasują, a „Moanin’”, czy „Bank Robbery” to gotowy materiał na światowe przeboje. Ten pierwszy to oczywiście zupełnie inna kompozycja, niż znany przede wszystkim z nagrań Arta Blakey utwór Bobby Timmonsa o tym samym tytule.

Jak zawsze w przypadku użytkowej, napisanej specjalnie dla potrzeb filmu muzyki, nie wszystkie utwory bronią same w oderwaniu od obrazu, jednak całość sprawdza się jako pełnoprawna, płyta zarówno dla fanów Johna Lee Hookera, jak i Milesa Davisa. Całkiem niedawno film został wznowiony na płycie Blue-Ray razem z inną zapomnianą produkcją – „Killing Me Softly” Chena Kaige z 2003 roku. Jeśli więc chcecie koniecznie zobaczyć film – jest na to sposób.

Ścieżce dźwiękowej z pewnością należy się miejsce w Kanonie Jazzu, bo to muzyka o nadzwyczajnej jakości. Co do filmu – nie jestem ekspertem, ale moim zdaniem nie warto…

RadioJAZZ.FM poleca!
Rafał Garszczyński
Rafal[malpa]radiojazz.fm

  1. Coming To Town - Miles Davis with John Lee Hooker & Roy Rogers
  2. Empty Bank - Miles Davis with Taj Mahal & Roy Rogers
  3. Harry's Philosophy - John Lee Hooker
  4. Dolly's Arrival - Taj Mahal & Roy Rogers
  5. Harry And Dolly - Miles Davis with John Lee Hooker & Taj Mahal & Roy Rogers
  6. Sawmill - Miles Davis with John Lee Hooker & Roy Rogers
  7. Bank Robbery - Miles Davis with John Lee Hooker & Taj Mahal & Roy Rogers
  8. Moanin' - John Lee Hooker
  9. Gloria's Story - Miles Davis
  10. Harry Sets Up Sutton - Miles Davis with John Lee Hooker & Taj Mahal & Roy Rogers
  11. Murder - Miles Davis with John Lee Hooker & Roy Rogers
  12. Blackmail - Miles Davis with John Lee Hooker & Taj Mahal & Roy Rogers
  13. End Credits - Miles Davis with John Lee Hooker & Taj Mahal & Roy Rogers

Miles Davis with John Lee Hooker – The Hot Spot

Format: CD, Wytwórnia: Antilles / Island, Numer: 042284681322

Miles Davis – tp, John Lee Hooker – g, voc, Taj Mahal – g, voc, Roy Rogers – slide g, Bradford Ellis – kbd, Tim Drummond – b, Earl Palmer – dr.

Tagi w artykule:

Powiązane artykuły

polecane

newsletter

Strona JazzPRESS wykorzystuje pliki cookies. Jeżeli nie wyrażasz zgody na wykorzystywanie plików cookies, możesz w każdej chwili zablokować je, korzystając z ustawień swojej przeglądarki internetowej.

Polityka cookies i klauzula informacyjna RODO