Na swej płycie “Solo” Renaud Garcia-Fons śpiewa pieśń miłosną dla kontrabasu, łącząc inspiracje czerpane z różnych epok i miejsc wokół basenu Morza Śródziemnego. Sam z kontrabasem (oraz kilkoma loopami stworzonymi tylko przy pomocy tego instrumentu) przesuwa i tak daleko już wytyczone granice technicznego mistrzostwa a także tworzy piosenki, których piękno zapiera dech. Renaud Garcia-Fons ucieka od pułapek wirtuozerstwa, koncentrując się na budowaniu świata muzycznych uniesień, jednocześnie mądrych i urzekających swym lirycznym ciepłem.

Renaud Garcia-Fons urodził się w 1962 roku pod Paryżem, w rodzinie przybyłej z hiszpańskiej Katalonii. W wieku pięciu lat rozpoczął naukę gry na pianinie i gitarze klasycznej. Później studiował grę na kontrabasie w Konserwatorium Paryskim, gdzie występował z uczelnianymi orkiestrami. Był też studentem Françoisa Rabbatha, a jako członek Big Bandu Rogera Guerina występował u boku z najlepszych jazzowych perkusistów min. Kenny’ego Clarke’a czy Sama Woodyarda.

W wieku dwudziestu jeden lat otrzymał od francuskiego ministra kultury tytuł profesora kontrabasu. Od tego czasu pracował niezależnie, pozwalając swojej niespokojnej duszy wyzwolić się z ograniczeń technicznych swojego instrumentu na rzecz większej swobody improwizacji. W swych muzycznych poszukiwaniach skierował się ku elementom łączącym jazz, muzykę tradycyjną i współczesną.
Po dziesięciu latach dodał do swojego instrumentu piąta strunę, przydatną zwłaszcza w improwizacjach, poszerzając jego możliwości daleko ponad ideę kontrabasu jako instrumentu akompaniującego. Łącząc tę innowację z technikami con acro i pizzicato zachwycił swoimi występami publiczność, zaczęto go nawet nazywać „Paganinim kontrabasu”. Choć to z pewnością wielki komplement, bardziej pasowałyby tu porównania do Astora Piazzoli, Jimiego Hendrixa czy Paco de Lucii – artystów, którzy za sprawą swoich studiów i poszukiwań rozwinęli możliwości swoich instrumentów.

Jako członek Orchestre des Contrebasses, a następnie Orchestre National de Jazz pod dyrekcją Claude’a Barthélémy, Renaud rozwinął swe umiejętności imoprowizacyjne, co pozwoliło mu na spotkanie wielu czołowych europejskich i amerykańskich muzyków jazzowych. Sztuka improwizacji stała się centralnym elementem jego wizji artystycznej. Jest wiele źródeł jego inspiracji muzycznych; czuje sie bliski zarówno tradycji flamenco, którą zaadoptował na kontarabas, jak i tradycjom śródziemnomorskim i orientalnym. Zaprowadziło go to do współpracy z Davidem Dorantesem, Gerardo Núñezem i Esperanzą Fernandez, oraz Angélique Ionatos (Grecja), Dhaferem Youssefem (Tunezja), Huong Tanh (Wietnam) i Kudsi Ergüner (Turcja).

Jego współpraca z niemieckim producentem i twórcą wytwórni Enja Records Matthiasem Winckelmannem zaowocowała dziewięcioma albumami: Légendes, Alboréa, Oriental Bass, Fuera (z akordeonistą Jean-Louis Matinierem), Navigatore, Entremundo, Arcoluz, La Línea del Sur z wokalistką Esperanzą Fernandez, oraz wydanym w 2010 r. Méditerranées. Renaud Garcia-Fons kierował wieloma zespołami, wśród nich Oriental Bass i Navigatore (jako kwintet lub oktet), dawał też koncerty solowe zatytułowane Pilgrim. Ostatnimi laty wystepował główne w triu, z gitarzystą flamenco Antoniem “Kiko” Ruizem i perkusistą Pascalem Rollando. Grupa przkształcila się w kwartet, gdy dołączył akordeonista David Venitucci, który wystapił na La Línea del Sur. Garcia-Fons rozpoczął też współpracę ze śpiewaczką i tancerką flamenco Sabriną Romero, zarówno przy występach solowych jak i w kwartecie.

Poza życiem koncertowym, Renaud jest też płodnym kompozytorem stale wzbogacającym repertuar swoich zespołów oraz tworzącym na specjalne zamówienia. W październiku 2004 r. na Scene Nationale de Sceaux przedstawił World Chamber Music, utwór na kwartet smyczkowy, kontrabas i dwa instrumenty pochodzące ze Wschodu: bansuri, popularny w północnych Indiach flet oraz riq, mały tamburyn z talerzami używany w muzyce arabskiej. Na obchody rocznicy Entente Franco-Ecossaise Renaud skomponował utwór w pięciu częściach dla swojego trio i Szkockiej Orkiestry Kameralnej. Orkiestrowe sekwencje tutti przeplatają się w nim z bardziej intymnymi orkiestracjami, pozwalając poszczególnym muzykom z zespołu włączyć się do improwizacji. Premiera miała miejsce w październiku 2004 roku w Szkocji, a w kolejnym miesiącu muzycy wystapili we Francji na Festival de la Côte d'Opale oraz Teatrze Wielkim w Dijon.

W 2007 roku pięciokrotnie koncertował w Operze w Lyonie. Kolejny rok rozpoczął od napisanego na cześć kubanskiego kontrabasisty Cachao Koncertu na klarnet,kontrabas i orkistrę symfoniczną Paquito D'Rivery, którego premiera miała miejsce na Wyspach Kanaryjskich. Latem tego roku Renaud po raz pierwszy odwiedził Kanadę występując na festiwalach w Toronto, Ottawie, Vancouver, Calgary, Montréalu i Québecu; po raz pierwszy wystapił też na North Sea Jazz Festival w Holandii. W 2008 roku wystapił ponownie na Montréal Jazz Festival, tym razem w ramach prestiżowego cyklu Invitation Series, gdzie zaproszeni artyści wystepują przez trzy kolejne wieczory z różnymi formacjami. Renaud wystąpił tam dwukrotnie w duecie – z tancerką flamenco Sabriną Romero oraz akordeonistą Jean-Louisem Martinerem, oraz ze swoim kwartetem La Línea del Sur. Tego lata otrzymał też nagrodę Międzynarodowego Stowarzyszenia Basistów za wystepy solowe. W 2010 roku otrzymał przyznawaną przez Deutsche Phono-Akademie nagrodę ECHO dla najlepszego basity oraz za najlepszy album - La Línea del Sur, a dwa lata później za płytę Méditerranées. W tym samym roku na Biennale Flamnco w Sewilli, jako pierwszy kontrabasita w historii otrzymał prestiżową nagrodę Giraldillo de Oro. W 2011 roku powierzono mu skomponowanie i wykonanie muzyki do projekcji klasycznego filmu Lotta Reinigera Przygody Ksiecia Ahmeda na Kurt Weill Fest w Dessau w Niemczech. W 2012 roku Teatr Wielki w Limoges zamówił u niego muzyke do baletu Carmen w choreografii Sergia Simona. W tym samym roku nagrał też solowy concert w dwunastowiecznym kościele w Le prieuré de Marcevol w południowej Francji oraz wydał płyte DVD-CD zatytułowaną Solo – the Marcevol Concert, swój dziesiąty krążek dla Enja Records. Album zdobył uznanie słuchaczy, otrzymal min. Nagrodę Niemieckich Krytyków Fonograficznych.