Urodzili się dwaj wybitni muzycy: wirtuoz perkusji i bandleader Buddy Rich oraz jeden z najznakomitszych basistów bebopowych, uznawany za pioniera gry na wiolonczeli jako instrumencie solowym w muzyce jazzowej - Oskar Pettiford. Obaj grali z największymi muzykami swoich czasów.
1917 - urodził się wirtuoz perkusji i bandleader Buddy Rich. Występy na scenie rozpoczął już w 18 miesiącu(!) życia w wodewilowych sztukach swoich rodziców. Przydomek Buddy wziął się z tytułu zarejestrowanego przez niego w wieku 12 lat filmu pod tytułem Buddy Traps In Sound Effect. Pozostał wierny swingowi, pomimo tego, że w trakcie jego kariery scenicznej perkusja poddała się wpływom bebopu. Dorosłą karierę sceniczną i studyjną rozpoczął w 1937 r. w zespole klarnecisty Joego Marsala. Zaś w 1938 r. dołączył do Artie Shaw Orchestra. Następnie grał w orkiestrze Tommy’ego Dorsey'a. W latach 40. brał udział w nagraniu RCA Victor All Stars z Colemanem Hawkinsem, Countem Basiem i Benny Goodmanem. Wiosną 1946 r. dokonał nagrań w trio z Lesterem Youngiem i Nat King Colem. W tym samym roku założył własny big band, którego działalność, co prawda zawiesił już w następnym roku, ale po pół roku reaktywował (1947-1949). Natomiast przyjął ofertę Normana Granza występów w cyklu Jazz At The Philharmonic (ponownie występował w tym cyklu w latach 1949-1950). Uczestniczył w nagraniu płyty Charlie Parker With Strings (1950). W 1953 r. został członkiem orkiestry Harry Jonesa. Koncertował m.in. z Ellą Fitzgerald, Oscarem Petersonem, a nagrywał m.in. z Artem Tatumem i Lionelem Hamptonem (The Lionel Hampton Art Tatum Buddy Rich Trio 1955). W 1961 r. koncertował na Dalekim Wschodzie, a w 1965 r. wystąpił na Newport Jazz Festival. W 1966 r. utworzył kolejny big band. Zmarł 2 kwietnia 1987 r.
1922 - urodził się kontrabasista, wiolonczelista i kompozytor Oskar Pettiford. Obok Charlesa Mingusa był jednym z najznakomitszych basistów bebopowym. Dziecko muzykalnych rodziców. Wprawdzie opanował grę na kilku instrumentach, ostatecznie zdecydował się na kontrabas. W 1943 r. został zaproszony do zespołu Charliego Barne’a. Grał również w grupach Roy'a Eldridge’a, Colemana Hawkinsa, Bena Webstera. W okresie 1943-1944 prowadził z Dizzym Gillespiem zespół, koncertując w nowojorskim klubie Onyx. W następnym roku Pettiford wrócił do koncepcji tego zespołu, ale już tylko po to, by zrealizować płytę. Od 1945 r. grał w różnych, małych zespołach, kilka sezonów grał także w orkiestrze Duke’a Ellingtona. W 1948 r. przeniósł się do big bandu Woody’ego Hermana, z którym koncertował i nagrywał do połowy lat 50. Zyskał wtedy spore uznanie muzyków, którzy zapraszali zdolnego basistę da swoich zespołów. Dzięki temu Pettiford zaistniał w ważnych dla jazzu zespołach Theloniousa Monka, Lucky Thompsona i Arta Blakey’a. Sporo także koncertował z własnymi zespołami. W 1949 roku po złamaniu ramienia Pettiford nie mogąc grać na basie, eksperymentował na pożyczonej od kolegi wiolonczeli. W 1958 r. osiadł w Kopenhadzie, gdzie współpracował zarówno z lokalnymi muzykami, jak i takimi gwaizami, jak Stan Getz, Bud Powell, czy Kenny Clarke. Pettiford uważany jest za pioniera gry na wiolonczeli jako instrumencie solowym w muzyce jazzowej. Wśród kompozycji Pettiford lepiej znane są „Tricotism”, “Walk Laverne”,“Bohemia Bohemia After Dark”, “Swingin’ Till the Girls Come Home”. Zmarł 8 września 1960 r.
2002 - zmarł pianista Ellis Larkins, urodził się 15 maja 1923 r.
