wrzesień

7 września

1914 - urodził się pianista Graeme Bell. Jeden z największych popularyzatorów jazzu w Australii. Z wybranej dyskografii muzyka: Graeme Bell And His Australian Jazz Band (1949), Paris’48 (1983). Zmarł 13 czerwca 2012 roku.

1922 - urodził się trębacz, kompozytor i pedagog Joe Newman. Kontakt z muzyką rozpoczął jako lider szkolnego zespołu, by już w 1941 r. dołączyć w roli trębacza do orkiestry Lionela Hamptona. Po upływie dwóch lat związał się z big bandem Counta Basiego. Na przełomie lat 40 i 50 grał w grupach, którym przewodzili Illinois Jaquet i J.C. Heard. Prowadził także własne zespoły. W 1952 roku powrócił do big bandu Counta Basiego, z którym grał do 1961 r. Koncertował również z zespołami Benny’ego Goodmana i Hamptona. Ten styl utrzymywał w latach 80-tych i na początku lat 90-tych. Zmarł 4 lipca 1992 roku.

1930 - urodził się saksofonista i kompozytor Sonny Rollins. W wieku 9 lat pobierał naukę gry na fortepianie, a w wieku 11 gry na fortepianie. Już w szkole założył własną grupę, do której zaprosił Jackie McLeana, Kenne’ego Drew, i Arta Taylora. W 1944 roku grał na saksofonie altowym, lecz trzy lata później wybrał saksofon tenorowy. W 1948 roku dokonał pierwszej sesji nagraniowej z wokalistą Babsem Gonzalezem. Niebawem nagrywał z Budem Powellem, Charliem Parkerem, Maxem Roachem, Fatsem Navarro i J. J. Johnsonem. Jego nowoczesne podejście do bebopu zjednało mu wielu entuzjastów i było doskonałą rekomendacją u innych prekursorów modern jazzu, jak np. Milesa Davisa, Arta Blakeya. W styczniu 1956 roku wszedł do kwintetu Clifforda Browna i Maxa Roacha w miejsce tenorzysty Harolda Langa. Potem też zaczął kierować własnymi zespołami. W 1956 roku dla Prestige Records nagrał album Tenor Madness z sekcją rytmiczną z zespołu Coltrane’a: Paulem Chambersem i Phillym Joe Jonesem. Tego samego roku w kwietniu nagrał rewelacyjny album Saxophone Colossus (płyta była prezentowana w majowym numerze JazzPRESS). Kolejne nagrania, jak St. Thomas, Blue 7, Wagon Wheels, Valse Hot, czy Way Out West iThe Freedom Suite osiągnęły status klasycznych płyt. W latach 1965-1967 koncertowal w Europie z miejscowymi sekcjami rytmicznymi. Artysta dla wzbogacenia własnego postrzegania jazzu i poszerzenia go zainteresował się muzyką etniczną oraz studiami w Indiach i Japonii (1968-1971). Koncertował w ramach Milestone All Stars z zespołem złożonym z gwiazd takiego formatu, jak McCoy Tyner, Ron Carter i Al Foster. Rozgoryczony brakiem komercyjnego sukcesu odrzucał oferty klubowe koncentrując się wyłącznie na prestiżowych festiwalach. 1985 rok był początkiem nowego etapu w jego karierze muzycznej, kiedy to w Museum Of Modern Art nagrał bez sekcji rytmicznej album The Solo Album. Theodore Walter Rollins jest niewątpliwie jednym z najwybitniejszych saksofonistów i twórców jazzu. W 1983 został laureatem NEA Jazz Masters Award, zaś w 2007 otrzymał nagrodę Polar Music Prize. W czerwcu 2006 r. Rollins został wprowadzony do Academy of Achievement. Takie kompozycje, jak „St. Thomas”, „Oleo”, „Doxy”, czy „Airegin”, stały się standardami jazzowymi.

1936 - urodził się gitarzysta i piosenkarz Buddy Holly (właściewie Charles Hardin Holley). Był jednym z wielu muzycznych wzorców dla Jimiego Hendrixa. Choć jego kariera trwała zaledwie 18 miesięcy, to wywarł trwały wpływ na muzykę rockową stając się jedną z największych legend tej muzyki. Dostrzegł artystyczny potencjał w rock and rollu. Eksperymentował z instrumentarium, brzmieniem i nastrojem. Pod tym względem wyprzedził epokę na całe dziesięciolecie, stając się prototypem progresywnego rockmana. Buddy Holly stworzył zespół The Crickets w składzie: Buddy Holly (śpiew, gitara), Jerry Allison (perkusja), Joe Mauldin (kontrabas) i Niki Sullivan (gitara). W 1986 Buddy Holly został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Zginął w wypadku lotniczym 3 lutego 1959 roku. Dzień jego śmierci przeszedł do historii jako The Day the Music Died za sprawą słynnego songu Dona McLeana „American Pie” nagranego w 1971 r. W tym samym wypadku zginął także Ritchie Valens.

1957 - urodził się basista i kompozytor Anders Jormin. W połowie lat 80. rozpoczął współpracę z Bobo Stensonem, dzięki czemu na początku następnej dekady grał z Charlesem Lloydem, a później także z Tomaszem Stańką (Matka Joanna - 1994, Leosia - 1996, From the Green Hill - 1998). Grał także z takimi muzykami, jak: Elvin Jones, Don Cherry, Lee Konitz, Joe Henderson, Paul Motian, Norma Winstone, Mike Manieri, Mats Gustafsson, Albert Mangelsdorff, Dino Saluzzi czy Kenny Wheeler. Ma w dorobku kilka płyt jako lider oraz kilkanaście jako sideman.

polecane

newsletter

Strona JazzPRESS wykorzystuje pliki cookies. Jeżeli nie wyrażasz zgody na wykorzystywanie plików cookies, możesz w każdej chwili zablokować je, korzystając z ustawień swojej przeglądarki internetowej.

Polityka cookies i klauzula informacyjna RODO