Recenzja - opublikowana w JazzPRESS - luty 2013 Autor: Andrzej Patlewicz
Po albumie nagranym przed laty w duecie z Adamem Makowiczem, Leszek Możdżer serwuje nam kolejną i zarazem drugą płytę na dwa fortepiany. Tym razem jego muzycznym partnerem był nieodżałowany Walter Norris. Obaj muzycy spotkali się na wspólnym koncercie w berlińskim klubie a – Trane, który został zarejestrowany i wydany na płycie, która okazała się pożegnalnym albumem legendarnego pianisty Waltera Morrisa, zmarłego 29 października 2011 r. w wieku 79 lat.
Ten wybitny amerykański muzyk jazzowy pierwsze kroki stawiał jeszcze w latach 50. na Zachodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych w Kalifornii, grywając w klubach Los Angeles. w 1960 roku przeniósł się do Nowego Jorku, gdzie grał z dużym powodzeniem w trio. Będąc cenionym muzykiem nagrywał ze znakomitoś- ciami jazzu, m.in. Stanem Getzem, Johnnym Griffinem i Herbem Gellerem. w 1958 roku wziął udział w sesji nagraniowej dla wytwórni Contemporary, która ukazała się na słynnej płycie Ornette’a Colemana Something Else, grając u boku Dona Cherry’ego i Billy Higgins’a. Był to ewenement, bowiem nagrania z fortepianem u Ornette’a Colemana były czymś wyjątkowym. Później okazało się, że fortepian nie znajdo- wał swego miejsca, nie mieścił się w konwencji Ornette’a Colemana. w 1974 roku zastąpił Rolanda Hanę w orkiestrze Thada Jonesa i Mela Lewisa. Dwa lata później wszedł w skład zespołu Charlesa Mingusa. Musiał jednak dość szybko opuścić zespół lidera z powodu wynikłych nieporozumień. Po przyjeździe do Europy osiadł w Berlinie, nawiązał współpracę z tamtejszymi muzykami, grając jednocześnie z Big Bandami m.in. Nord Deutsche Rundfunk. Po ukończeniu studiów muzykologicznych rozpoczął wykłady na tamtejszym Uniwersytecie dotyczące fortepianu jazzowego.
Tak właściwie muzykę Waltera Norrisa poznał Leszek Możdżer dość przypadkowo, słuchając płyt u jednego ze swoich berlińskich znajomych. Od pierwszej chwili zachwycił się jego intensywną i nader oryginalną grą. Minęło 10 lat i przypadek sprawił, że na występ Możdżera w Instytucie Polskim w Berlinie wybrał się właśnie Walter Norris. Po koncercie od słowa do słowa i tak zawiązała się znajomość, a później przyjaźń obu muzyków. Mimo, iż dzieliło ich 40. lat różnicy wieku mieli ten sam stosunek do jazzu, timingu. Po ustaleniach muzycy zaplanowali wspólny koncert w klubie a – Train, w którym Walter Norris często się pojawiał jako gość specjalny. Podczas wspólnego występu 2 listopada 2008 roku muzycy zaprezentowali szereg własnych kompozycji.
Na płycie znalazło się 8 utworów, w tym 3 tematy Leszka Moż- dżera „Tactics”, „Head Set Trance”, „Tsunami”, 4 kompozycje Waltera Norrisa „From Another Star”, „Reflective”, „Spiker Web”, „Postscript Blues”oraz jedyny standard autorstwa Wayne’a Shortera „Nefertiti”. Pomimo, iż nie są to nagrania doskonałe pod względem technicznym, to pokazują wielką wrażliwość obu muzyków. w niemal wszystkich utworach można usłyszeć jak obaj pianiści prowadzili tę samą narrację, czytelną fakturę budując fantastyczny puls. Spod ich palców wydobywa się prawdziwy jazz.
Artykuł pochodzi z JazzPRESS - luty 2013, pobierz bezpłatny miesięcznik >>
