Soliton, 2020

Coraz częściej podejmując się recenzji płyt nagranych w składzie fortepian-kontrabas-perkusja, odczuwam podskórny niepokój. Czy znowu będę zwracał uwagę na mniejsze lub większe naśladownictwo, zwykłą poprawność utartego schematu, wspominał dokonania redefiniujące ideę jazzowego tria? Przyznam, że tym razem, drodzy Czytelnicy, nie pozwolę sobie na żadną z tych uwiecznianych już na łamach JazzPRESS ekstrawagancji. Hope realnie przynosi nadzieję!,

Przyznam, nie wdając się w szczegółowe omawianie poszczególnych utworów, że jako spójna, przemyślana całość krążek zrobił na mnie wielkie wrażenie. Nawet jeżeli w dużej części zawarty na nim materiał zawarty jest regularnym, poprawnym jazzowym mainstreamem, to dynamika tej opowieści, bogactwo aranżacyjne, stopień złożoności partii solowych i – uwaga – pomysłowość autorskich kompozycji – jest czymś, co realnie mnie wciągnęło. Również w produkcji, w ogólnym brzmieniu tej propozycji jest coś takiego, że dźwięki otulają, tworzą intymną atmosferę – na tyle, że można odnieść wrażenie, jakby muzycy (liderka na fortepianie, Paweł Urowski na kontrabasie, Krzysztof Szmańda na perkusji) grali tuż przed słuchaczem.

Do rodzimego jazzu, co ciekawi i raduje, coraz śmielej wkracza kobieca energia, pojawiają się zdecydowane liderki – i wreszcie nie są to tylko wokalistki (w tym miejscu wspomnę tylko, że i Ilona Damięcka proponuje słuchaczom jedną piosenkę na omawianej płycie – zresztą uroczą). Niezależnie jednak od płci wykonawców Hope to dźwięki wyjątkowe – zaskakujące lekkością i dotykające słuchacza swoją szlachetnością. Z dużym zainteresowaniem wypatruję od dzisiaj kolejnych projektów pani Ilony!

Wojciech Sobczak-Wojeński