KOLD, 2019

To nie będzie długi tekst, i to nie dlatego, że płyta jest stosunkowo krótka. To w zasadzie EP-ka trwająca niewiele ponad trzydzieści minut. Nie podejmę się próby kategoryzowania tej muzyki – to karkołomne, a nawet niestosowne. Sam artysta twierdzi, że inspiracją do nagrania tych utworów były problemy własnej techniki pianistycznej… Witajcie w świecie Grzegorza Tarwida.

Nie sposób nie przypomnieć przy okazji tej płyty, jak mocno młode pokolenie muzyków wykształconych w Kopenhadze, z Tarwidem, Kubą Więckiem i Franciszkiem Pospieszalskim na czele, zaznaczyło swoją obecność. Wygląda na to, że tak już zostanie. To dobrze. Lubię oczekiwać nieoczekiwanego i można powiedzieć, że obcowanie z tym pianistą zawsze jest jak zapisywanie jakiegoś nowego rodziału. Już współpraca z Wojciechem Jachną czy jako Diomede pokazywała, że mamy do czynienia z postacią nietuzinkową. A jeśli mieliście już okazję poznać jego duet z Szymonem Pimponem Gąsiorkiem, funkcjonujący pod nazwą Alfons Slik, to już wiecie, że wszystko może się wydarzyć.

Te kolaboracje, doświadczenia, prowadzą nas do Plays, czyli pierwszego solowego wydawnictwa Tarwida. Cztery etiudy, trzy nagrane w studiu, jedna w czasie koncertu. Minimalizm, śladowe melodie, ale jednocześnie wyrastająca momentalnie ściana dźwięku. Awangarda, muzyka współczesna, improwizacja – jeśli bardzo chcecie, niech to będą dla Was jakieś drogowskazy. Nie spodziewajcie się też easy listening. Najważniejsze jest jednak to, co nieokiełznane i czego nazwać nie sposób. Język w opisywaniu tych dźwięków jest mocno ułomny, ale ciśnie się na klawiaturę słowo „odwaga”. Od Was będzie wymagane skupienie, otwarta głowa, ale jeśli będziecie chcieli wyruszyć w tę podróż, to szeroki wachlarz doświadczeń zapewniony. Zainteresowani?

Grzegorz Smędek