Mniej więcej w listopadzie zeszłego roku przez jakieś dwa tygodnie czułem się osaczony. Wszyscy mówili, pisali i polecali album Homeward Bound. Recenzji nie czytam, zanim sam nie posłucham, choć to zaprzecza idei pisania tego tekstu. Jeśli też tak macie, to dalej nie będziecie przecież czytać. Piszę więc dla tych, którzy najpierw czytają, a potem słuchają.
Na mój własny egzemplarz najnowszego albumu Blake’a musiałem poczekać aż do lutego, a pewnie czekałbym jeszcze dłużej, ale jakoś już mam tak, że jak wchodzę do sklepu to albo nie kupuję nic, albo więcej, niż planowałem. Właśnie w pewien zimny lutowy wieczór w małym, ale nad wyraz dobrze zaopatrzonym wrocławskim sklepie album Blake’a padł ofiarą czegoś, co boję się nazywać kompulsywnym zakupem, bo przecież i tak planowałem tą płytę kupić.
Ciągle zastanawiam się co przedstawia jej okładka i co autor tej grafiki chciał mi opowiedzieć. Obrazka nie rozumiem i do mnie nie dociera, ale muzyka i owszem, jest najwyższej światowej próby i od razu zaznaczę też, że jak na solowe albumy Blake’a, których nie nagrywa w sumie zbyt dużo, jest całkiem konserwatywna. Jak na dobrego perkusistę przystało, Blake angażuje się w wiele różnych jazzowych tematów, z których chyba najbardziej gwiazdorską obsadę ma trio Dave Holland / Kenny Barron / Johnathan Blake. Holland to zresztą ma dobrze – gra albo z Blake’iem, albo z Erickiem Harlandem. W zasadzie to jest niehumanitarne, powinien jednego z nich oddać innym.
Wróćmy jednak do Johnathan Blake’a a w zasadzie do Homeward Bound, bo w sumie to nie Blake sprawia, że ten album jest tak niezwykle interesujący. Sam lider mnie nie zaskoczył, ani jakoś specjalnie nie zachwycił, obserwuję go w różnych składach od 2014 roku, kiedy przypadkiem zaufany sprzedawca wcisnął mi siłą jego album Gone, But Not Forgotten, wydany w specjalistycznej, ale z pewnością nie zapewniającej światowej sławy wytwórni Criss Cross. Ten album był w 2014 roku naszą płytą tygodnia, więc i parę słów o nim odnajdziecie w naszym redakcyjnym archiwum, albo na moim blogu.
Blake jest w porządku, w dodatku coraz odważniej występuje w roli kompozytora, co u perkusistów nie jest oczywistością. Podobnie w porządku jest pianista – równie aktywny w przeróżnych projektach i doskonale znany fanom młodego pokolenia muzyków David Virelles. A może to już średnie pokolenie? Czas w końcu leci. O saksofoniście i basiście zespołu nie opowiem Wam wiele, bo to postaci dla mnie zupełnie nowe, podobnie jak wibrafonista – Joel Ross. O Wilkinsie (alt) i Douglasie (bas) pewnie wkrótce zapomnę, bo na tej płycie po prostu są, ale o Rossie na pewno nie zapomnę. To właśnie jego gra jest dla mnie największą niespodzianką. Takiego kalibru pozytywne zaskoczenia nie spotykają mnie często. Jak dowiedziałem się szybko po pierwszym wysłuchaniu albumu, Joel Ross jest nową nadzieją jazzowego wibrafonu i ma za sobą już dwa albumy nagrane dla Blue Note. Oba znalazły się niezwykle wysoko na liście tych płyt, które muszę koniecznie i szybko kupić. Z serwisów streamingowych nie korzystam, podoba mi się oczekiwanie na przesyłkę, albo polowanie w dobrze zaopatrzonych sklepach. Zatem na recenzję albumów Kingmaker i Who Are You? będziecie musieli trochę poczekać. Na razie analizuję i wsłuchuję się w światową nadzieję jazzowego wibrafonu – Joela Rossa na płycie Johnathana Blake. Zdecydowanie warto.
RadioJAZZ.FM poleca! Rafał Garszczyński - Rafal[malpa]radiojazz.fm
- In The Beginning Was The Drum
- Homeward Bound (For Ana Grace)
- Rivers & Parks
- Shakin' The Biscuits
- Abiyoyo
- On The Break
- LLL
- Steppin' Out
Johnathan Blake Homeward Bound
Format: CD / Wytwórnia: Blue Note / UMG / Universal / Data pierwszego wydania: 2021 / Numer: 602438431908
- Johnathan Blake – dr, cymbals,
- David Virelles – p (2, 4 – 8), Rhodes (2 – 4), Moog (4),
- Immanuel Wilkins – as (2 – 5, 7, 8),
- Joel Ross – vib (2 – 5, 7, 8),
- Dezron Douglas – b (2 – 8).
