10 lat na jazzowej scenie! Aż trudno uwierzyć, bo przecież trio RGG to wciąż zespół, który można zaliczyć do grona formacji młodych. Taki jubileusz wymaga specjalnego świętowania i oto dostajemy kolejną płytę zespołu. Jak do tej pory szóstą i kto wie czy nie najlepszą w historii RGG. A jeśli nawet nie najlepszą, bo przecież w tej materii każdy ze słuchaczy może mieć własne rankingi to niewątpliwie najbardziej zróżnicowaną.

Sądzę również, że najbardziej dojrzałą, najlepiej ułożoną i bardzo dobrze zharmonizowaną. Można zaryzykować, jak sądzę bez narażania się na pomyłkę, że w dziedzinie architektury napięć i budowania narracji RGG to jedni z największych młodych ekspertów.

W znakomitej większości „One” to zbiór muzyki, której autorami są członkowie zespołu. Na trzynaście opublikowanych kompozycji tylko trzy wyszły spod piór innych kompozytorów, ale za to są to perełki przydające całości jeszcze więcej smaku i koloru „Around Again” Carli Bley, „When My Anger Starts To Cry” z repertuaru Beady Bell oraz „Elm” wybornego i w Polsce niedocenionego pianisty i kompozytora Richeigo Beiracha.

Ich obecność na trackliście cieszy, nawet bardzo, ale według mnie nie tak jak kompozycje autorstwa czy to Macieja Garbowskiego, czy Przemka Raminiaka. Bez dwóch zdań to ze wszech miar jedna z najmocniejszych stron tria RGG. Skomponować utwór to jedno, ale wykonać go potem tak, aby muzyka zapadła w pamięć to rzecz kto wie czy nie najważniejsza. Ten wykonawczy aspekt działań RGG wydaje mi się wart szczególnie częstego podkreślania. Intuicja, uważne wsłuchiwanie się w siebie samego i siebie nawzajem to klucz do bramy, za którą zaczyna się muzyka i co tu kryć RGG ten klucz posiada od dawna.

"One"

Przemysław Raminiak – fortepian
Maciej Garbowski – kontrabas
Krzysztof Gradziuk – perkusja