Ten album jest niezwykle trafnie zdefiniowany przez tytuł. Gwiazdą jest oczywiście Toots Thielemans, a sprawa to wcale niełatwa, bowiem do współpracy zaprosił muzyków, którzy w 1994 roku, byli na jazzowym topie. To nie gwiazdy, a wręcz megagwiazdy, które zechciały zagrać, czasem tylko w jednym utworze. Tytułowe wschodnie wybrzeże oznacza umownie Nowy Jork, a zachodnie Los Angeles, miejsca, gdzie powstały nagrania, niemal solidarnie po połowie.
Podział na jazz ze wschodu i zachodu Stanów Zjednoczonych był zdecydowanie bardziej widoczny pół wieku wcześniej, jednak koncepcja takiego właśnie przygotowania albumu doprowadziła do trafnego wybrania tytułu. Na liście muzyków, którzy zagrali dla Thielemansa znajdziecie między innymi Herbie Hancocka, Terence Blancharda, Johna Scofielda i wiele innych gwiazd. Dla lidera to były kolejne zwyczajne dni w biurze, a raczej w The Hit Factory w Nowym Jorku i Conway Studios w Los Angeles. Z większością z muzyków grał już wcześniej.
Gwiazdorskie składy zdefiniowały też materiał. W efekcie powstał wyborny zestaw standardów zagranych w składach, które pewnie nigdy wcześnie i później nie grały takiego materiału. Take Five Paula Desmonda zagrali Roben Ford na gitarze i Jerry Goodman na skrzypcach w towarzystwie sekcji zachodniej (Peter Erskine / Charlie Haden). Fantastyczny duet stworzył lider z Herbie Hancockiem w A Child Is Born. John Scofield i Terence Blanchard pomogli w przygotowaniu Giant Steps Johna Coltrane’a, a Mike Manieri towarzyszył liderowi w In Your Own Sweet Way. Osobnym zjawiskiem jest nowojorska połówka albumu i udział w nagraniu Lyle Maysa, który niezbyt często angażował się w takie projekty.
W zasadzie każdy z trzynastu utworów to inny muzyczny świat, wiekowe standardy znajdziecie tu obok nowoczesnych kompozycji w rodzaju Giant Steps, czy Ornithology. Terence Blanchard i Joshua Redman grają Monka i Coltrane’a, album nieco zwalnia w duetach lidera z Hancockiem i Mike’em Manieri, a większość nagrań broni się nawet bez wybornych partii lidera, jednak pewnie bez jego udziału muzycy nie spotkaliby się w takich konfiguracjach i przy takim repertuarze. Unikalność talentu Tootsa Thielemansa polegała nie tylko na magicznych dźwiękach jego harmonijki, ale też niezwykłej zdolności ubarwiania, czasem jedynie kilkoma nutami nagrań wszystkich wielkich jazzowego świata. Album East Coast West Coast jest jednym z muzycznie najciekawszych hołdów złożonych mistrzowi przez tych, którym pomagał w nagraniu niezliczonej ilości albumów.
Możecie doszukiwać się w pierwszej połowie płyt więcej wschodniego be-bopu (Coltrane, Monk), a w drugiej nieco spokojniejszych brzmień, moim zdaniem o takim ułożeniu nagrań zdecydowało jedynie miejsce ich nagrania. Dziś takich podziałów już nie ma. Jest muzyka dobra i gorsza, a ta jest najwyższej próby, co nie zawsze wynika wprost z listy sław zaproszonych na chwilę do studia. Tym razem magia lidera w połączeniu z umiejętnościami gości zadziałała wybitnie.
RadioJAZZ.FM poleca! Rafał Garszczyński - Rafal[malpa]radiojazz.fm
- Naima
- In Walked Bud
- Dear Old Stockholm
- Groovin' High
- Con Alma
- In Your Own Sweet Way
- Giant Steps
- Waltz For Debby
- A Child Is Born
- Take Five
- Spring Can Really Hang You Up The Most
- Ornithology
- Blue In Green
Toots Thielemans East Coast West Coast
Format: CD / Wytwórnia: Private Music / BMG / Data pierwszego wydania: 1994 / Numer: 010058212027
- Toots Thielemans – harm,
- John Scofield – g (1, 5, 7),
- Robben Ford – g (8, 10),
- Joshua Redman – ts (1, 4),
- Ernie Watts – ts (12),
- Terence Blanchard – tp (2, 4, 7),
- Jerry Goodman – viol (8, 10),
- Lyle Mays – p (1 – 4),
- Bruce Barth – p (7),
- Herbie Hancock – p (9),
- Alan Broadbent – p (8, 11, 12),
- Michael Lang – p (13),
- Mike Mainieri – vib (5, 6),
- Christian McBride – b (1 – 5, 7),
- Charlie Haden – b (8, 10 – 12),
- Dave Carpenter – b (13),
- Troy Davis – dr (1 – 5, 7),
- Peter Erskine – dr (8, 10, 12, 13).
