Biorąc pod uwagę moment nagrania tego albumu (rok 1957), rok jego wydania (1959) i listę muzyków, w zasadzie nie mam już nic więcej do dodania. Jeśli taki skład nagrał album w 1957 roku i materiał ukazał się niemal dwa lata później, a nie czekał na swoje "odkrycie" pół wieku, znaczy, że jest dobrze, a nawet lepiej. Tak jest w istocie, choć ciągle dziwi mnie fakt, że po obu stronach Atlantyku płycie nadano zupełnie inne tytuły. Amerykanie poznali wspólne nagranie dwu wielkich saksofonistów jako Coleman Hawkins Encounters Ben Webster, a Europejczycy jako Blue Saxophones. Nie mam pojęcia dlaczego, choć próbowałem odnaleźć taką informację w wiarygodnych źródłach. To dziwna sytuacja, bo płycie nie trzeba było nadawać jakiś wymyślnych tytułów, wystarczyło przecież umieścić na okładce nazwiska muzyków.

Spotkanie na szczycie, może niekoniecznie w 1957 roku najmodniejszych, ale ciągle jednak będących na jazzowym topie mistrzów saksofonu to coś, co w 1959 roku sprzedałoby się samo. Tym bardziej, że album zebrał całkiem niezłe recenzje wśród krytyków, którzy raczej uwielbiali wtedy nowości i byli zapatrzeni w epokę, która nastąpiła już po okresie największej świetności Webstera i Hawkinsa, którzy be-bopu raczej nie grywali. Zresztą obaj należeli do tych, którzy niczego nowego o nowej nazwie nie tworzyli, przez całe życie grali swoją własną muzykę nie oglądając się na chwilowe mody.

W towarzystwie wyśmienitego zespołu dowodzonego przez Oscara Petersona wystarczyło otworzyć grubą księgę jazzowych standardów i zagrać je normalnie, jak każdego dnia, czyli po mistrzowsku. Jakim cudem spotkanie dwu gigantów nie zamieniło się w pojedynek, tylko stało się przyjacielską pogadanką, dialogiem wspomaganym przez Oscara Petersona, wiedzą tylko uczestnicy sesji, która była jedną z kilku zorganizowanych podczas maratońskiego tygodnia nagrań przez Normana Granza. Ustalmy fakty – to było w Los Angeles, między 10 i 17 października 1957 roku. Niektóre płyty miały dogrywki kilka dni później.

1. Hawkins, Webster, Peterson i spółka – Coleman Hawkins Encounters Ben Webster
2. Coleman Hawkins – The Genius Of Coleman Hawkins – skład ten sam, ale bez Bena Webstera.
3. Ben Webster Quintet – Soulville – skład podobny, bez Hawkinsa.
4. Częściowo również materiał na inny album Hawkinsa – Coleman Hawkins And His Confreres. W mieście byli też Sonny Stitt, Stan Getz i Gerry Mulligan więc powstały:
5. Sonny Stitt – Only The Blues.
6. Stan Getz & Gerry Mulligan – Getz Meets Mulligan In Hi-Fi.
7. Stan Getz And The Oscar Peterson Trio.
8. Część materiału na płytę Sonny Stitta i Oscara Petersona – Sonny Stitt Sits In With The Oscar Peterson Trio.
9. Był też czas na Herba Ellisa – Nothing But The Blues

W tym samym czasie Norman Granz bywał też w Opera House, gdzie odbywały się koncerty i powstały albumy Stana Getza i J.J Johnsona At The Opera House i album Elli Fitzgerald o tym samym tytule. Granz miał rozmach i lubił swoją pracę (nawet jeśli o jakimś nagraniu zapomniałem, albo nie znalazłem go na półce, a to w sumie całkiem możliwe). Wszystkie te płyty nadają się do Kanonu Jazzu (w tym cyklu opisywałem już Nothing But The Blues Herba Ellisa). Czy można recenzować album nagrany w takim składzie? Ja wolę go jeszcze raz posłuchać…

RadioJAZZ.FM poleca! Rafał Garszczyński - Rafal[malpa]radiojazz.fm

1. Blues For Yolande
2. It Never Entered My Mind
3. La Rosita
4. You’d Be So Nice To Come Home To
5. Prisoner Of Love
6. Tangerine
7. Shine On Harvest Moon
8. Blues For Yolande (Monaural)
9. Blues For Yolande (Preliminary Take)

Coleman Hawkins & Ben Webster Coleman Hawkins Encounters Ben Webster

Format: CD / Wytwórnia: Verve / Polygram / Data pierwszego wydania: 1959 / Numer: 731452142726

• Coleman Hawkins – ts,
• Ben Webster – ts,
• Oscar Peterson – p,
• Herb Ellis – g,
• Ray Brown – b,
• Alvin Stoller – dr.