Urodzony w Belfaście Van Morrison jest z zasadzie od zawsze artystą amerykańskim. Jest zdecydowanie bardziej znany za Wielką Wodą, tam skupia znaczącą część swojej artystycznej aktywności. W Europie dla wielu pozostaje niestety muzykiem jednej płyty – „Astral Weeks”, która powstała w 1968 roku. Nie oznacza to, że później nie udało mu się zarejestrować niczego ciekawego. Jest jednak ofiarą własnego sukcesu, reprezentantem całkiem licznego grona artystów, których dotknęła klątwa genialnego debiutu.

„Astral Weeks” nie był z formalnego punktu widzenia debiutem nagraniowym Van Morrisona, jednak to album, który trafił do podręczników historii muzyki zanim jeszcze sam autor zdążył wydać całkiem udaną wersję koncertową zaprezentowaną z okazji 40 lecia nagrania oryginalnego albumu.

Od 1968 roku Van Morrison to muzyk od „Astral Weeks”. Całkiem niesłusznie. Jego dyskografia jest niezwykle obszerna i interesująca, a tempo w jakim powiększa ją w ostatnich miesiącach wręcz imponujące. Po pełnej gości specjalnych (Jeff Beck, Paul Jones, Jason Rebello, Georgie Fame i wielu innych), bluesowej „Roll with the Punches” i wypełnionej swingowym klimatem, choć jak dla mnie nieco przestylizowanej „Versatile”, kolejną w ostatnich 12 miesiącach propozycją Van Morrisona jest „You're Driving Me Crazy”. Gdybym musiał wybrać spośród tych trzech albumów, z pewnością wybrałbym właśnie ten najnowszy. Współpraca Van Morrisona i Joeya DeFrancesco jest udanym pomysłem, tym bardziej, że zwalnia tego drugiego z obowiązków wokalisty, co albumowi wychodzi zdecydowanie na dobre.

Do wspomnianego już „Astral Weeks” Van Morrison wraca po raz kolejny przypominając „The Way Young Lovers Do” z tego albumu, piosenkę, która w interpretacji zespołu Joeya DeFrancesco pozostaje nonszalancką balladą, bliską interpretacji z koncertowego wykonania „Astra Weeks” z 2008 roku.

Kameralny zespół muzyków grających na co dzień z Joeyem DeFrancesco, repertuar złożony z oryginalnych kompozycji Van Morrisona, zarówno nowych, napisanych z myślą o tym albumie, jak i bardzo starych („The Way Young Lovers Do”, uzupełniony kilkoma amerykańskimi klasykami i głos lidera doskonale brzmiący na tle organów Hammonda to dobra recepta na przebojowy album.

Radość wspólnego tworzenia muzyki słychać już od pierwszych nut „Miss Otis Regrets” Cole Portera, kompozycji rozpoczynającej ten doskonały album. W jednym z wywiadów towarzyszących premierze płyty Van Morrison podkreślał, że nagrania powstały w zasadzie w spontaniczny sposób i całość można traktować niemal jak album koncertowy, mimo, że powstał w studiu.

Muzyczne partnerstwo Van Morrisona i Joeya DeFrancesco jest doskonałym pomysłem, obaj są zapatrzeni w muzykę sprzed pół wieku, potrafią do niej dodawać wiele od siebie, jednocześnie darząc wielkim szacunkiem dokonania swoich mistrzów.

Jeśli tak ma wyglądać coś, co Amerykanie określają jako „easy listening”, to ja z pewnością popieram taką muzykę, która daje wiele radości zarówno, jeśli słuchamy jej z wielką uwagą, jak i wtedy, kiedy towarzyszy nam jako tło dźwiękowe spełniając swoją użytkową funkcję w kawiarni, sklepie lub w zaciszu domowej kuchni, niezależnie od tego, czy zespół sięga po własne kompozycje Van Morrisona, czy po bluesowe i jazzowe klasyki.

RadioJAZZ.FM poleca!

Rafał Garszczyński

Rafal[malpa]radiojazz.fm

1. Miss Otis Regrets
2. Hold It Right There
3. All Saints Day
4. The Way Young Lovers Do
5. The Things I Used To Do
6. Travelin' Light
7. Close Enough For Jazz
8. Goldfish Bowl
9. Evening Shadows
10. Magic Time
11. You're Driving Me Crazy
12. Everyday I Have The Blues
13. Have I Told You Lately
14. Sticks And Stones
15. Celtic Swing

Van Morrison And Joey DeFrancesco

You're Driving Me Crazy

Format: CD

Wytwórnia: Exile / Legacy / Sony

Numer: 190758200323

Van Morrison – voc (1 – 14), as (2, 6, 8, 10, 13, 15), harmonica (5),

Joey DeFrancesco – org, tp (1, 6, 10), kbd (14), voc (14),

Troy Roberts – ts (1 -3, 5 – 14), ss (4, 7, 9 – 11, 13, 15),

Dan Wilson – g,

Michael Ode – dr, perc (2, 5, 7, 13, 15),

Shana Morrison – b voc (2, 13).